Wzmocnienie podłoża pod fundamentami budynku
Artykuł opisuje rewitalizacje przedwojennej warszawskiej kamienicy, która odzyskała swoją dawną świetność, jak również funkcjonalność wymaganą przez standardy XXI wieku. Budynek został rozbudowany o wielokondygnacyjny garaże podziemny zlokalizowany poniżej istniejących fundamentów poprzez zastosowanie iniekcji jet grouting i innych specjalistycznych robót geotechnicznych.
Realizację opisywanej inwestycji przedstawiono w kontekście budowy geologicznej i badań podłoża gruntowego oraz rysu historycznego.
Kamienica przy ulicy Poznańskiej 37 w Warszawie
Poznańska 37 to jedna z nielicznych kamienic, która w czasie II wojny światowej nie uległa zniszczeniu. Właścicielem budynku wzniesionego na przełomie XIX i XX wieku był kupiec Boruch Zybert. Interesujące jest bogate wyposażenie kamienicy w stylu eklektycznym. Zdobienia fasady, marmurowe stopnie, balustrady, posadzki, kaflowe piece, wszystkie detale wykonane przez wybitnych fachowców. Trwa remont obiektu. (Odrestaurowany zostanie przejazd bramowy przedstawiający sceny morskie). W kamienicy przez 13 lat mieszkał i tworzył Miron Białoszewski (1945-1958).
Rozbudowa w 2019 roku
Budynek został nadbudowany o jedną kondygnację. Podziemna część została wzbogacona o trzykondygnacyjny garaż mieszczący 21 samochodów. Wjazd do garażu jest możliwy dzięki windzie, usytuowanej w przejeździe bramowym (Rys. 1).
W trakcie opracowywania projektu przebudowy wykonane zostały badania geotechniczne. Otwory i sondowania statyczne CPT usytuowane zostały na wewnętrznym dziedzińcu, a także w piwnicy budynku. Warunki gruntowe należy uznać za korzystne. Pod warstwą nasypów występują twardoplastyczne gliny. Na głębokości 4.00 - 4.80 m ppt. od stropu zmieniają się na półzwarte. Jakk wykazały sondowania CPT wytrzymałość na ścinanie Su przekraczała 0.30 MPa, a moduł ściśliwości oscylował pomiędzy wartościami 100 a 150 MPa. Pod glinami na rzędnych 19.50 ÷ 22.00 m np. „0” Wisły znajduje się strop zagęszczonych piasków drobnych (ID ≥ 0.80). Piaski przewodzą wodę gruntową pod ciśnieniem. W piezometrze wykonanym w przejeździe bramowym, w okresie badań, woda gruntowa stabilizowała się na rzędnych 25.55 ÷ 25.75 m np. „0” Wisły. Budowę podłoża gruntowego obrazuje przekrój geologiczno-inżynierski (Rys. 2).
Zabezpieczenie fundamentów poprzez podchwycenie
Dla umożliwienia wykonania wykopu i zabezpieczenia fundamentów budynku wykonano podchwycenie fundamentów. Ławy fundamentowe posadowione są w glinach piaszczystych na rzędnej 33.90 m np. „0” Wisły. Zaprojektowano 174 kolumny o średnicy ⌀ 130 cm wykonane w jednym i dwóch rzędach, 4 pale ⌀ 80 cm, zbrojone hebami 200 długości 14.0 m, dla podparcia klatek schodowych oficyny oraz 14 kolumn ⌀ 80 cm zbrojonych hebami 100 o długości od 2.5 do 3.5 metra (Rys. 3).
Wykop drążono do rzędnej 101.89 m n.p.m. w garażu i 101.24 m n.p.m. w miejscu projektowanych przegłębień pod klatki i windy. Zaprojektowano pracę fazami, ponieważ ściany podchwytujące fundamenty i stanowiące obudowę wykopu były rozpierane przy pomocy konstrukcji stalowej. Zastosowano cztery poziomy rozparcia dla pierwszego etapu wykopu i trzy dla drugiego.
Monitoring
Cały czas podczas formowania kolumn i wykonywania wykopu prowadzony był monitoring geodezyjny i wizualny. Opracowano szczegółowy program monitoringu.
Monitorowano także poziom wody gruntowej. Przeprowadzone badania wykazały, że współczynnik stateczności dna wykopu waha się od 1.27 ÷ 1.58. Bacznie obserwowano podłoże gruntowe do osiągnięcia dna wykopu i bezpośrednio po osiągnięciu projektowanego poziomu, powierzchnię gruntu przykryto warstwą betonu podkładowego.
Pomyślne zakończenie
Realizacja rozbudowy tej unikalnej pod względem luksusu i nowoczesności z Warszawskiej kamienicy z przełomy XIX i XX wieku zakończyła sięsukcesem.
Znajdujący się w kamienicy piec kaflowy opisywany przez Mirona Białoszewskiego, został zachowany i usytuowany w pomieszczeniu portierni.
