Metoda stropowa
Metoda stropowa, często zwana również podstropową, jest jednym ze sposobów budowy kondygnacji podziemnych w obudowie wykopu ze ścian szczelinowych. Klasyczna metoda stropowa została po raz pierwszy wykorzystana w latach 60 XX wieku do budowy metra w Mediolanie, dlatego w literaturze światowej często nazywana jest metodą mediolańską. Pomysłodawcą metody, jak również technologii ścian szczelinowych i pali wielkośrednicowych, jest włoska firma I.C.O.S.
W Polsce po raz pierwszy klasyczną metodą stropową wybudowano stację warszawskiego metra „Ratusz-Arsenał”. Metoda stropowa w różnych jej odmianach jest również szeroko stosowana podczas realizacji budynków biurowych z wielopoziomowymi garażami podziemnymi. Istnieje kilka odmian metody stropowej:
a) top & down - po wykonaniu ścian szczelinowych (realizowanych przy użyciu chwytaka lub hydrofrezu) i baret lub pali, zakończonych w poziomie posadowienia projektowanej płyty fundamentowej, wykonuje się słupy tymczasowe (zazwyczaj stalowe) osadzone na baretach lub palach. Następnie budowana jest płyta stropowa obiektu. Wydobywanie urobku z wykopu w obudowie ścian szczelinowych następuje poprzez pozostawione w stropach otwory technologiczne. Słupy tymczasowe służą jako podparcie dla stropów oraz dla nadziemnej konstrukcji żelbetowej, ponieważ w tej metodzie budowane są jednocześnie kondygnacje podziemne i nadziemne. Przykładem realizacji budynku w metodzie top & down jest budynek TP SA w Warszawie. Metoda ta nie miała i niema szerszego zastosowania w budownictwie w naszym kraju.
b) klasyczna stropowa – założenia konstrukcyjne są takie same jak w metodzie top & down, odmienne natomiast jest fazowaniem robót. Po wykonaniu płyty stropowej, realizowane są kolejne stropy, aż do płyty fundamentowej. Konstrukcja nadziemna wykonywana jest dopiero po ukończeniu budowy części podziemnej. Klasyczna metoda stropowa ma szerokie zastosowanie w budownictwie w naszym kraju. Znalazł ona zastosowanie m.in. na budowie wszystkich stacji II linii metra, na budowie tunelu kolejowego na Okęcie oraz na budowie Dworca Łódź Fabryczna. Metoda ta posłużyła również do realizacji kilku głęboko posadowionych budynków biurowych zlokalizowanych w centrum Warszawy.
c) obręczy rozpierającej – zwana inaczej półstropową, a potocznie również tarczową. Metoda ta powstałą z myślą o realizacji bardzo dużych obiektów, gdzie stosuje się tzw. półstropy rozpierajcie dookoła wykopu, tworzące obręcz. Stropy podobnie jak w omówionych przykładach powyżej opierają się na tymczasowych słupach stalowych osadzonych w palach lub baretach. Pod stropami wykop realizuję się metodą klasyczną stropową, natomiast w części centralnej roboty ziemne są prowadzone jak w otwartym wykopie, co znacznie przyspiesza roboty ziemne i żelbetowe w części centralnej projektowanego obiektu. Przykładami realizacji metodą obręczy rozpierającej są warszawskie biurowce: IO, Plac Unii.
Metoda klasyczna, jest stosowana w celu zmniejszenia wpływu wykonania głębokiego wykopu na otoczenie. Pełną metodę stropową stosuje się nie tylko do budowy wielokondygnacyjnych podziemi budynków, ale też w wykonawstwie obiektów liniowych: tuneli szlakowych oraz stacji metra, a także miejskich tuneli drogowych oraz kolejowych. W tunelach drogowych i kolejowych, rząd słupów lub ciągła ściana, oddzielają dwa kierunki ruchu i jednocześnie podpierają strop. W przypadku budowy głębokich podziemi budynków urobek wydobywany jest otworem technologicznym. Przy budowie tuneli ewakuacja urobku i dowóz materiałów odbywają się zarówno otworami technologicznymi pozostawionymi w stropie tunelu, jak i od strony ramp dojazdowych. Po wykonaniu stropu tunel zasypuje się, przywracając stan pierwotny na powierzchni terenu, co jest zaletą metody stropowej w stosunku do otwartego wykopu.
